Het is donker. Ik loop door een grot in Madeira. Voor me loopt mijn vriend, altijd optimistisch, en achter me een Fransman, die behendig de uitstekende rotsblokken ontwijkt. Mijn vriend schijnt met de zaklamp-functie van zijn iPhone.
Ik kan nog net twee stappen voor me zien.
Met mijn handen omklem ik een flesje water. Aan mijn voeten twee afgetrapte gymschoenen. Mijn loopruimte is beperkt tot een halve meter. Ik ben op vakantie en we hadden zin om te wandelen. Nu vervloek ik mezelf.
Het moeilijkste? Dat ik niet weet waar deze tunnel eindigt.
Op Google Maps had ik een plaatje van een mooie waterval gezien. Er was een wandelroute voor beginners (geen grap).
Casual ondernemen in stijl
Onderaan de berg zag ik Duitsers die zich op alle mogelijke manieren hadden voorbereid op een zware bergtocht. Met hun schoenen, afritsbroeken, zaklampen, petten en watervoorraad waar ze twee maanden mee vooruit konden.
Wij kwamen nogal casual aangelopen.
Twee ondernemers.
We beklommen de berg, ik snoof de geur van dennenbomen op en de rotsen waren bedekt met groen mos. Kraakheldere watervallen deden denken aan de Droomvlucht. Onderweg begroetten we andere wandelaars.
Onze duistere ontmoeting met grotten
Na ruim een uur kwamen we een grot tegen. Kort en gemakkelijk om doorheen te laveren. Niet veel verder een tweede grot. Iets langer, maar gelukkig zag ik licht aan het einde van de tunnel.
De derde. Nog steeds prima te doen.
Bij de vierde tunnel zag ik veel mensen rechtsomkeert maken. Toegegeven: als ik alleen was geweest, had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
Maar ik zag de glundering in de ogen van mijn vriend en dacht: goed, deze wandeltocht maken we af.
Wat ik me op dat moment niet realiseerde was hoe lang deze tunnel was.
Het begon me steeds meer te benauwen dat ik niet wist waar deze weg naartoe zou leiden. Ik liep stapvoets en gebukt door het donker.
Af en toe stootte ik mijn hoofd of mijn arm. Teruggaan was geen optie.
Na een dik half uur was het einde in zicht. Er scheen een zwak licht de tunnel in.
Ik vulde mijn flesje water en we liepen verder. Op een gegeven moment liep de weg dood.
Natuurlijk wilden de mannen ook die weg nog even verkennen, terwijl de omgevallen bomen en kletsnatte rotsblokken de weg versperden.
Ik bleef achter met een andere vrouw. En we verzuchtten in koor: ‘mannen’.
Langzaam daalde het besef in dat ik ook weer dezelfde weg terug moest.
Door die ellenlange tunnel.
Op mijn armen zaten schrammen en butsen, maar ik was nog heel. En: ik was niet alleen. We deden dit samen.
Beter dan Google Maps?
De terugweg was een stuk makkelijker.
Je kent de weg en kunt net zien waar je moet lopen.
Maar wat de terugweg wezenlijk anders maakte was dat mijn vriend besloot om naast me te gaan lopen.
Hij stapte in het beekje en het water gutste tegen zijn spijkerbroek. Zo kon hij ervoor zorgen dat we allebei meer licht hadden. En voor het eerst durfde ik te vertrouwen op het licht. Ik begon een stuk sneller te lopen.
Zonder hem was ik nooit zo snel de grot uitgekomen. Onderweg had ik het misschien opgegeven, omdat de batterij van mijn telefoon bijna leeg was. Of ik was meerdere keren halt gaan houden om uit te rusten.
Nu begon ik het zelfs leuk te vinden.
Dit krijg je cadeau:
- Voordelen eigen zeepbedrijf runnen.
- Inzicht in Europese cosmetica regelgeving.
- Praktische tips voor een slimme verpakking.
- Tijdbesparing met een duidelijke aanpak.
- Inspiratie om je zeepdroom waar te maken.
De grotten: van tasten in het duister naar licht
Deze wandeltocht was een lichtere versie van Expeditie Robinson en B&B Vol Liefde.
Na afloop voegde mijn vriend nog een saillant detail toe. In het water, waar hij doorheen liep, zag hij vier keer een dode rat drijven.
Hij besloot niets tegen me te zeggen.
De ratten dreven langs hem en ik liep nietsvermoedend door.
Hier hebben we samen smakelijk om gelachen.
Na thuiskomst, dacht ik terug aan mijn ondernemersreis.
Destijds prikte ik een willekeurige datum om me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel. Op dat moment had ik nog geen idee waar ik precies aan begon.
In het begin heb ik verschillende routes bewandeld. Soms via een omweg, maar ik kwam altijd weer op het juiste pad terecht.
Eén van de moeilijkste dingen was om vertrouwen te blijven houden. Of in mannenlogica: ‘komt goed’.
Je weet waar je naartoe wilt, zonder Google Maps te kunnen raadplegen.
En af en toe krijg je aanwijzingen dat je op het juiste pad bent.
Tijdens het ondernemen kom je altijd obstakels en blokkades tegen. Hoe klein ze ook zijn, als je ze niet overwint, geef je gewoon op.
Terugkeer met een gids: het keerpunt in het ondernemen
Het afgelopen jaar heb ik veel hulp ingeschakeld. En dat doe ik steeds gemakkelijker.
Vanuit mijn opvoeding was ik gewend om zoveel mogelijk alleen te doen en mijn eigen problemen op te lossen. Dat pak ik nu anderes aan.
Als ik vastloop, denk ik gewoon aan die dode ratten in het water en zeg ik tegen mezelf: “Nou ja, dit is tenminste niet zo erg als die grot in Madeira.”
Het keerpunt in mijn ondernemerschap
Mijn grootste vijand? Nou, dat is toch wel dat eeuwige streven naar meer kennis.
Daar zat ik dan, met mijn neus in de zoveelste stoffige businessboek of luisterend naar een podcast van zo’n zelfbenoemde marketing goeroe.
En weet je wat het ergste was? Ik paste er helemaal niets van toe!
Hoe meer ingewikkelde marketingfunnels ik bouwde, geïnspireerd door verhalen van andere ondernemers, hoe minder zin ik kreeg in mijn werk.
Het leek gewoon niet te passen bij mij en mijn bedrijf.
Ja, funnels kunnen geweldig zijn voor sommige mensen en producten, zoals online cursussen.Maar een goede strategie werkt voor allerlei bedrijven, ongeacht wat je verkoopt of wie je helpt, is als een schat die je moet vinden.
Dus wat deed ik? Ik besloot om de hulptroepen in te schakelen. Ik huurde een bedrijf in dat de kunst van het verkopen tot in de puntjes beheerste.
Je hebt een gids nodig, iemand die het pad al talloze keren heeft bewandeld en andere ondernemers heeft geholpen.
Zonder afritsbroek.
En dat was het keerpunt. Ik begon vooruitgang te boeken, te groeien en door te zetten, zelfs als ik niet zeker wist of het zou werken.
Focus op de essentie: lessen voor succesvol ondernemen
Ik concentreerde me op een paar belangrijke dingen en liet me niet langer afleiden door de eindeloze stroom van ideeën.
Het komende jaar draait alles om het verbeteren van drie cruciale vaardigheden. Dat is het.
En hoewel ik genoeg ideeën heb voor nieuwe cursussen, ligt mijn focus nu op Soap Sisters en het coachen van zeepmakers.
Het grappige is dat het allemaal opeens zo duidelijk is geworden en rust heeft gebracht in de chaos. Een gids mag dan niet meer weten dan jij, maar zonder die gids was ik waarschijnlijk verdwaald in het ondernemerswoud.
Durf het onbekende te verkennen
Dus onthoud: zelfvertrouwen betekent niet dat je blindelings op jezelf vertrouwt, maar ook dat je je beperkingen kent en bereid bent risico’s te nemen.
Het leven is een avontuur, net als een tocht door een grot. Wie weet welke schatten je zult ontdekken als je maar durft te stappen in het onbekende!
Wil je zeep gaan verkopen? Plan dan een kennismaking in. Je hebt alles al in huis om de volgende stap te zetten. Vanuit een stevige basis, zelfvertrouwen en plezier. Op een manier die bij jou past.
